Rozejście mięśnia prostego brzucha zwykle uznawane jest za zaburzenie funkcjonalne i strukturalne pojawiające się u kobiet. Jest to nie do końca prawdziwe stwierdzenie, ponieważ dysfunkcja ta może przydarzyć się zarówno kobietom, jak i mężczyznom, a nawet dzieciom. Każda kobieta w ciąży doświadcza fizjologicznego rozluźnienia włókien kresy białej która objawia się poszerzeniem i wydłużeniem tego obszaru. Na rozejście mięśnia prostego brzucha należy spojrzeć szerzej. To nie tylko zaburzenie w samym mięśniu prostym brzucha, lecz także deficyt lub nadmiar napięcia całej ściany brzucha, zły wzorzec oddechowy i postawa. Prawidłowy wzorzec oddechowy, uruchamiający właściwe mięśnie oddechowe, będzie warunkiem prawidłowej pracy mięśni ściany brzucha, co przy terapii rozejścia mięśnia prostego stanowi podstawę przywracania funkcji jego strukturom. U pacjentów z rozejściem mięśnia prostego brzucha często można zaobserwować duże przodopochylenie miednicy. Pozycja ta zaburza równowagę napięciową między grupami mięśni pośladkowych i mięśni brzucha oraz mięśni zginaczy biodra i mięśni odcinka lędźwiowego. Dysbalans w tym regionie najczęściej osłabia mięśnie brzucha i pośladków.
Miednica oraz ściany i jama brzuszna stanowią centrum kobiecego ciała. To właśnie ta okolica przenosi największe obciążenia każdego dnia i narażona jest na liczne dysfunkcje, zarówno strukturalne–stawowe, powięzione, jak i narządowe. Narządy jamy brzusznej i miednicy oraz tkanki miękkie je otaczające, w tym mięśnie, powięzi, śródmiąższe, naczynia i nerwy, znajdują się w ciągłym ruchu i zmieniają swoje położenie zwłaszcza podczas ciąży i porodu.
Miednica stanowi podporę dla mięśni i narządów wewnętrznych, a zaburzenia jej funkcji powoduje rozejście mięśnia prostego brzucha, dolegliwości bólowe kręgosłupa i miednicy, nieprawidłową pracę narządów wewnętrznych, dysfunkcje uroginekologiczne (nietrzymanie moczu, obniżenie lub wypadanie narządów rodnych, zespoły bólowe miednicy mniejszej).