Więzadło maciczno–krzyzowe jest jednym z najważniejszych dla mechaniki macicy, ma obszerne przyczepy do kości krzyżowej, mięśnia gruszkowatego, kolca kulszowego, kości guzicznej oraz więzadła krzyżowo-kolcowego i może przyczepiać się do szyjki macicy, pochwy i/lub dolnej części trzonu macicy. Więzadło maciczno-krzyżowe może być również miejscem silnego bólu miednicy w związku z własnym napięciem i stresem. Więzadło maciczno-krzyżowe zawierają receptory mięśni gładkich i hormonów, są więc zdolne do skurczu, co oznacza, ze mogą przechylić macicę w tym lub innym kierunku. Podczas ruchu kości krzyżowej sprężysty ruch zostanie przeniesiony na macicę i odwrotnie.
Istnieje wiele przyczyn bólu miednicy, niektóre z nich wynikają z narządów, a niektóre z układu mięśniowo-szkieletowego. Przyczyny te obejmują czynniki mięśniowo-szkieletowe, ginekologiczne, urologiczne, żołądkowo-jelitowe, pooperacyjne i psychologiczne. Jeżeli chodzi o mechanikę dolnych dróg moczowych żeńskich podczas mikcji dno miednicy musi się rozluźnić i zmienić formę z poziomej platformy na coś w kształcie hamaka (musi wybrzuszyć się w dół).
W miarę opadania dna miednicy pęcherz moczowy zstępuję w dół. Rotuje się on również do tyłu, w związku czym szyja pęcherza musi być ruchoma względem wewnętrznej powierzchni spojenia łonowego, aby zapobiec skręceniu lub torsji górnej części cewki moczowej. Po mikcji wraz ze skurczem dna miednicy, pęcherz musi powrócić do pierwotnej pozycji.
Różne napięcia miednicy, problemy z bliznami, zmieniona mechanika spojenia łonowego, przykurcze lub osłabienie dna miednicy zmieniają mechanikę dolnych dróg moczowych i podrażniają lub wprowadzają zamieszanie w rożnych mechanosensytywnych odruchach kontrolujących i kierujących całym procesem oddawania moczu, a tym samym zapobiegających nietrzymaniu moczu i wielu zaburzeniom układu moczowego (takim jak pilność i częstość oddawania moczu).
Pęcherz musi być elastyczny, łatwo rozciągliwy i zdolny do dostosowania, aby nie wywoływał zbyt wcześnie wrażenia , że jest pełny. Napięcie i przykurcz w obrębie mięśnia wypieracza lub wiele problemów związanych z napięciem, bliznami oraz problemami mechanicznymi łącznotkankowych więzadeł wokół zewnętrznej części pęcherza i otaczającej otrzewnej lub dna miednicy mogą wpływać na odkształcalność pęcherza, a tym samym oddziaływać na jego funkcję.
To mechaniczne zniekształcenie może zakłócać nie tylko odruchy z uczucia wypełnienia, ale także wzajemne oddziaływanie odruchów, które normalnie uniemożliwiałyby aktywację opróżnienia, dopóki pęcherz nie będzie wystarczająco pełny, a osoba nie znajdzie się w społeczeństwie akceptowanym i wygodnym miejscu do opróżnienia. W rezultacie pęcherz może stać się nadwrażliwy i niestabilny, co prowadzi do dyssynergii cewki moczowej lub może przyczynić się do dyssynergii pęcherzowo-moczowodowej i ewentualnego refluksu. Napięcie powoduje drażliwość w wypieraczu, ponieważ wprowadza zamieszanie w mechanoreceptorach, które informują ośrodkowy układ nerwowy o wypełnieniu pęcherza.
Mechanika spojenia łonowego, mięśni zasłonowych, ogólnych tkanek łącznych miednicy, dna miednicy i innych narządów miednicy jest szczególnie ważna dla funkcji dolnych dróg moczowych, ponieważ mechanoreceptory biegnące w obrębie miednicy mogą wpływać na oddawanie moczu i kontrolę opróżniania. Problemy z dnem miednicy są szczególnie kłopotliwe, zwłaszcza gdy mięśnie nie mogą się rozluźnić, a zatem powodują pewnego rodzaju niedrożność ujścia pęcherza.
Wtedy opróżnienie jest trudniejsze, a taka osoba musi bardziej się wysilać aby oddać mocz. To sprawia, że ściana pęcherza moczowego staje się grubsza (przerost) i bardziej drażliwa.
W ten sposób problemy zaczynają się niewinnie, od kilku lokalnych torsji i napięć mechanicznych, które kumulują się i stopniowo coraz bardziej zakłócają odruchy opróżniania i mikcji, prowadząc do objawów zarówno u mężczyzn, jak i kobiet.